هیچ محصولی در سبد خرید نیست.
زخم های شدید منجر به ضایعات بزرگ و یا از دست دادن عملکرد نواحی آسیب دیده می شوند. درمان زخم ها به دلیل پیچیدگی، به ویژه در بیماران مبتلا به بیماری های مزمن(مانند دیابت) و وجود عوامل بیماری زا مانند استافیلوکوکوس اورئوس و سودوموناس آئروژینوزا، متخصصان بهداشت را با چالش مواجه کرده است.
با در نظر گرفتن این موضوع، توسعه روش های درمانی جدید برای بهبود زخم نیازمند توجه فوری است. مطالعات قومی دارویی انجام شده در کشورهای مختلف استفاده از چندین گیاه از خانواده Asteraceae را به عنوان عوامل ترمیم کننده زخم نشان داده است.
شواهد بدست آمده از طب سنتی راه های جدیدی را برای توسعه درمان های جدید و کارآمدتر بر اساس خواص دارویی این گیاهان باز کرده است.
زخمها، به ویژه با ماهیت مزمن، باعث نگرانی جدی برای سلامت عمومی میشوند. زیرا بر کیفیت زندگی تعداد زیادی از افراد تأثیر منفی می‌گذارند و تأثیرات روانی، اجتماعی و اقتصادی را نشان می‌دهند. هنگامی که به درستی درمان نشود، ضایعات مرتبط با آنها می تواند بزرگتر شود و منجر به از دست دادن عملکرد نواحی آسیب دیده شود.
زخم ها بر اساس عوامل مختلفی مانند: محل، مرزها، اندازه، نوع بافت، ترشح، بو، ادم و درد طبقه بندی می شوند. بر اساس این ویژگی‌ها، آنها می‌توانند ساده یا پیچیده، عمیق یا سطحی، حاد یا مزمن، استریل یا آلوده یا حتی بر اساس نوع درمان تعریف شوند.
بر اساس پیچیدگی آن، یک زخم زمانی ساده در نظر گرفته میشود. که بتواند بطور خود به خود تکامل یابد و یا زمانی که ضایعات گسترده و یا عمیق هستند و برای بهبودی کامل خود به منابع ویژه یا درمان تخصصی‌تری نیاز دارند، پیچیده در نظر گرفته میشود.
بر اساس عمق آن، زخم زمانی که محدود به اپیدرم یا درم باشد سطحی است یا زمانی که بر بافت زیر جلدی، ماهیچه‌ها و یا استخوان ها تأثیر می‌گذارد عمیق است. زخمها را می‌توان بعنوان حاد یا مزمن طبقه‌بندی کرد.
که اولی در عرض 3 هفته بهبود می‌یابد و بافت اسکار کمتری ایجاد می‌کند یا بدون ایجاد بافت اسکار است، در حالی که زخمهای دوم ممکن است چندین هفته طول بکشد تا بهبود یابد و اغلب منجر به از دست دادن عملکرد بافت‌های آسیب‌دیده شود.
زمان بهبودی تحت تأثیر عوامل مختلفی مانند وجود بیماری‌های همراه (دیابت، فشار خون، ضایعات عصبی و غیره)، عفونت، افزایش سن، وضعیت تغذیه، مراقبت‌های شخصی و درمان مناسب و به موقع است.
درمان زخمهای مزمن پیچیده است و می‌تواند شامل تجویز فاکتور رشد اندوتلیال عروقی یا اریتروپویتین باشد که ممکن است همیشه کارآمد نباشد و هزینه بالایی داشته باشد و نیمه عمر کوتاه و عوارض جانبی داشته باشد.
علاوه بر این، درمان زخمهای مزمن به دلیل ماهیت چند عاملی آنها اغلب نیاز به استفاده از داروهای ضد میکروبی دارد. با توجه به این جنبه، توسعه روش های درمانی جدید برای ترمیم زخم نیازمند توجه فوری است. محصولات مشتق شده از گیاه اقدامات محافظتی در مراقبت از زخم ارائه کرده اند و فعالیت درمانی چندین ترکیب فعال نشان داده شده است.
مطالعات قومی دارویی انجام شده در کشورهای مختلف نشان داده است که بسیاری از گیاهان از خانواده Asteraceae ممکن است به عنوان منابع عوامل شفابخش مفید باشند و بنابراین در درمان انواع مختلف زخم ها کمک می کنند. به این ترتیب، پتانسیل دارویی آنها در یک مورد بررسی شده است.
بهبود زخم شامل یک آبشار هماهنگ از رویدادهای سلولی و بیوشیمیایی است که با بازسازی بافت در تعامل است. این فرآیند از سه مرحله مجزا و روی هم تشکیل شده است: التهاب، تکثیر، بازسازی بافت.
1. التهاب بلافاصله پس از ضایعه رخ می دهد. در این مرحله، یک لخته خون تشکیل میشود تا خونریزی را متوقف کند و همچنین یک ماتریکس زنده غنی از فاکتورهای رشد و کموکاین‌ها را بسازد که به نوبه خود به مهاجرت لکوسیت‌ها و سلولهای استرومایی کمک می‌کند.
پس از 24 ساعت، نوتروفیل ها در حاشیه زخم ظاهر می شوند و فرآیند عقیم سازی و تخریب مواد زائد آغاز می شود. این اولین مرحله از روند بهبود معمولاً در عرض 3 روز پس از جراحی یا زخم های حاد تکمیل می شود.
2. تکثیر فاز مسئول بسته شدن زخم است که 4 روز پس از زخم رخ می دهد. این شامل اپیتلیزه شدن مجدد (حرکت سلول های اپیتلیال)، تشکیل بافت گرانولاسیون (مسئول پر کردن بافت آسیب دیده) و رگزایی است.
که فیبروبلاست ها ماتریکس جدید خارج سلولی لازم برای رشد سلول را تولید می کنند، در حالی که رگ های خونی جدید اکسیژن و مواد مغذی لازم برای متابولیسم سلولی محلی را حمل می کنند. 2 هفته پس از ضایعه، رگرسیون عروقی وجود دارد و بافت گرانوله در نتیجه رسوب کلاژن به یک اسکار آواسکولار بدون التهاب تبدیل می شود، که توسط اپیتلیوم دست نخورده پوشانده شده است.
انقباض اسکار در ضایعات بزرگ به دلیل فعالیت میوفیبروبلاست ها رخ می دهد. سلول های فیبروبلاست مانند که توانایی انقباض سلول های عضله صاف را دارند.
3. در نهایت، مرحله بازسازی تقریباً سه هفته پس از ضایعه آغاز می شود. این مرحله با رسوب تصادفی کلاژن مشخص می شود و سپس متالوپروتئینازها (تولید شده توسط: ماکروفاژها، نوتروفیل ها، فیبروبلاست ها و سلول های اپیتلیال) تخریب و رسوب ماتریکس خارج سلولی را تنظیم می کنند. که برای اپیتلیزه شدن مجدد زخم ضروری هستند.
در نتیجه، فیبرهای کلاژن بزرگتر بر اساس جهت بافت همبند مجاور تشکیل و سازماندهی می شوند. در پایان این مرحله، بازسازی محدودی از اتصالات پوستی، مانند فولیکول‌های مو و غدد، و یک اسکار رنگ پریده با حداکثر 80 درصد مقاومت کششی اولیه وجود دارد.
همانطور که در مطالعات قبلی نشان داده شده است، سال ها است که گیاهان برای اهداف دارویی استفاده می شوند. در این زمینه، گیاهان از خانواده Asteraceae به دلیل اهمیت قومی دارویی خود برای بسیاری از جوامع شناخته شده هستند و این خانواده بطور گسترده توزیع شده است. که از بزرگترین خانواده گیاهان گلدار در جهان محسوب می شود.
به دلیل پراکندگی و اهمیت قومی دارویی، چندین فرآورده گیاهی از این خانواده مورد مطالعه قرار گرفته اند، که برخی از فعالیت های دارویی آنها قبلاً شناسایی شده است. اینها عبارتند از: ضد التهاب، ضد میکروبی ، آنتی اکسیدان، ضد تک یاخته و فعالیت های شفابخش.
برخی گونه ها به دلیل پتانسیل درمانی آنها برای درمان زخم ها به طور ویژه در ادبیات توصیف شده اند. اثر بخشی آنها به توانایی آنها در ترویج تکثیر کراتینوسیت ها و در نتیجه بازسازی ماتریکس خارج سلولی مربوط می شود. از این رو، در حال حاضر کاربرد درمانی این گیاهان مورد بحث قرار خواهد گرفت.
گیاهان دارویی مانند: گیاه خار مریم، گیاه کلپوره، گیاه حنا، گیاه گل ماهور، گیاه گل جغجغه، گیاه گزنه، گیاه یونجه پاکلاغی با دارا بودن خاصیت ضد التهابی، در بهبود و ترمیم زخم ها موثر هستند.
عصاره گیاه خارمریم، توانایی بهبود زخم را داراست. اثرات ضد التهابی و کاهنده استرس اکسیداتیو سیلیمارین در سلولهای پوستی ایجادشده توسط اشعه فرابنفش در تحقیقی توسط پژوهشگران به اثبات رسیده است.
گیاه کلپوره از طریق کاهش التهاب، جمع کردن رادیکالهای آزاد و مواد اکسیدانی و همچنین جلوگیری از ایجاد عفونت و رشد میکروارگانیسم ها، روند ترمیم زخم را بهبود می بخشد.
حنا گیاه دیگری که در بهبود زخمهای ناشی از بریدگی تاثیر دارد. وجود لاوسون در گیاه حنا خاصیت ضد التهابی دارد و همچنین این گیاه دارای ترکیبات گلیکوزیدی است که مهارکننده فعالیت ماکروفاژها و در نتیجه مهار تولید واسطه های شیمیایی التهابی هستند. بیشترین تأثیر این گیاه، بر روی فازهای التهاب، تکثیر و بازسازی در مسیر ترمیم زخم می باشد.
فلاونوئیدهای موجود در گیاه گل ماهور بویژه در روند ترمیم زخمها، بعنوان عامل مؤثّری در از بین بردن رادیکالهای آزاد به واسطه مهار سنتز نیتریک اکسید محسوب می شوند.
گیاه جغجغه که فعالیت انقباض دهندگی و ضد میکروبی این گیاه در طی مراحل التیام زخم موثر است.
گیاه گَزَنه دارای ترکیبات مختلف از جمله مقادیر زیادی هیستامین می باشد و گزارش هایی دالّ بر تأثیر هیستامین بر روند التیام زخم موجود می باشد.
گیاه یونجه پاکلاغی دارای فعالیت آنتی اسپاسمودیک بوده و احتمال می رود که این خاصیت، کمک به سزایی به التیام زخم نموده و منجر به کوتاه شدن زمان التیام زخم می گردد.
همای خوش طبیعت | طلوع زیبای پس از بارانی باشیم ، که زیباترین رنگین کمان را دارد.
